In 2019 schreef ik op een blaadje Vrouw, Vrijheid, Naakt. Ik wist niet wat, maar dit was een thema, waar ik iets mee moest. Een half jaar later werden de vrouwen in Afghanistan onteerd met de terugkomst van de Taliban. ik kon het vervolg voorspellen. Ik voelde mijn adem stokken. Je zou maar vrouw zijn, een meisje in de bloei, je zou maar baren, je heerser of de harem (lied). Het toeval wilde dat ik bij de receptie van een vrouwenopvang kwam te werken. Trauma's kunnen generatie op generatie overgaan. Psychisch en/of lichamelijk geweld tegen vrouwen komt voor in alle lagen van de bevolking, en is heel dichtbij. Wat ik ook zag is dar er heel veel liefde, toewijding en veerkracht is. Langzaamaan kreeg mijn thema vorm en ontstond project Hematoom. Dit heeft tot nu toe geresulteerd in 9 doeken die metaforisch verschillende stadia van trauma weergeven.

In dialoog over Project Hematoom kreeg ik reacties, dat het gaat om meer dan vrouwenonderdrukking. Het gaat over traumaverwerking. Het gaat over hoe een trauma zich in je lichaam en geest vast kan zetten. Hoe het evolueert, hoe je het intergreert en je ermee leeft. Erin of ermee. Waar je zit, beweegt of verblijft. Project Hematoom gaat over het proces van heling, de kracht van lichaam en geest. Over wat je niet ziet, over wat blijft. Het gaat om er mogen zijn. Over voelen waar jij bent met je trauma's. Over ruimte creeeren voor wat is. Ruimte die nodig is om op adem te komen of in beweging. Ruimte om er te mogen zijn. Iedereen heeft blauwe plekken.

Een hematoom (blauwe plek) is onderhuids, veel speelt zich af onderhuids. Wat je ziet en wat je niet (meer) ziet.
Een hematoom kun je oplopen door een sliding met een geweldig goal als resultaat, vallen bij leren fietsen, een val van een ladder, een verkeersongeval, een gevecht, een vernedering.
Een hematoom geeft met haar kleurverandering het helingsproces van het lichaam weer. De hematoom als metafoor voor de veerkracht van lichaam en geest.
De stadia van de hematoom staan metaforisch voor de plek waar jij met je eigen trauma zit. Dat kan verschuiven, naar voren en weer terug of naar achteren en weer naar voren.

Beelden brengen woorden en woorden brengen beelden. Als schrijver/dichter kunnen woorden niet ontbreken. Naast gedichten geschreven bij dit project, zijn de doeken ook inspiratie om je eigen te woorden te vinden. Dit kan in de vorm van een workshop of in een eenopeen-setting.

Wil je van gedachte wisselen of het project inzetten als interactieve expositie, neem dan contact met mij op.