Mijn toegevoegde waarde
‘Dit heeft niet eerder iemand aan mij gevraagd?’, zegt ze. Hier begint mijn toegevoegde waarde. Hier ontstaat het ontwerp, de tekst, het gedicht. Met die ene vraag en alle andere vragen die ik stel, waardoor mijn klant en ik de diepte inrollen. Het gaat ergens over. Een vraag heeft een oorsprong en die zoek ik, door te vragen, te luisteren en soms zelfs samen te ontdekken. Geloof me, een argeloze vraag bestaat niet. Ik ben geen Action, ook geen Hema noch Bijenkorf. Als iemand bij mij naar binnenloopt, heeft dat een reden.
'een argeloze vraag bestaat niet.'
Gisteren volgde ik een masterclass authentieke acquisitie. Mijn product ben ik. Ik kan mezelf niet uitbesteden. Authenticiteit is een groot goed en dus zoek ik een manier mijn authenticiteit authentiek te verbinden met mijn mogelijke opdrachtgevers. Volg je hem nog? Als slowcooker heb ik hier een nachtje op gesudderd. Wat is mijn toegevoegde waarde? Ben ik wel goed in wat ik doe? Waarom zit ik een beetje duf te wezen in dat kwadrant van toegevoegd vermogen en prijs, dat zo fraai prijkte in die duffe maar heldere powerpoint. Pijnlijk werd mijn statistisch onvermogen helder. Wat houdt me tegen om naar buiten te brengen wat ik allang bewezen heb?
'onderliggende overtuigingen'
De aquisitiecoach, die zich in het bijzonder richt op creatievelingen, coaches en therapeuten, reageerde op een chat waarin een deelnemer aangaf te sturen op gedragsverandering. ‘Dit werkt alleen als iemands onderliggende overtuigingen overeenkomen met de gewenste gedragsverandering’, stelde de aquisitiecoach. ‘Anders heeft sturing op gedrag weinig effect.’
'sta met ze op'
‘Precies!’, dacht ik. In mijn werk als personeelsadviseur kwam ik dit geregeld tegen. Het helpt als je in staat bent tot zelfreflectie, maar ook dat is geen garantie dat je die overtuigingen ook los kan laten. Je er voldoende aan te ontworstelen. Aangezien niets menselijks mij vreemd is, heb ook ik nog wel een aantal van die onderliggende overtuigingen, die mijn authentieke acquisitie in de weg staan. Daar heb ik geen kwadrant, psycholoog en zelfs geen goede vriend (meer) voor nodig. Ik sta met ze op en ga met ze naar bed.
'alpaca's en struisvogels'
Aan het einde van de masterclass bood hij een persoonlijk gesprek aan. Hiervoor moest je een formulier invullen. Waarom heb ik aan het einde van deze online masterclass niet op die knop gedrukt? Stond ik boven de verleiding? Liet ik mij niet inpalmen? Nee, niets van dit alles. Ik vond de coach heel authentiek overkomen. Hij deed precies wat ik meer zou mogen doen. Vertellen wat hij te bieden heeft en wat ik als klant daarmee kan bereiken. Wilde ik mijn omzet niet invullen op het formulier? Voelde ik me onzeker omdat ik geen concrete omzetdoelen heb? Weer nee. Het was angst. ‘Beetje lef kan enorm helpen.’ Ik zie het nog voor me in die powerpoint. Heb er een aantekening van gemaakt. ‘Ja’, dacht ik, ‘lef is wel een dingetje.’ Laatst schreef ik een gedicht over een alpaca*. Het gedicht eindigt met een struisvogel. Dat is natuurlijk ook een manier om je nek uit te steken.
Kan ik ergens mijn onderliggende overtuigingen inleveren voor een smeerseltje lef of zal ik toch dat gesprek maar eens aangaan?
*Alpaca
tien truien hangen krullend om je lijf
met je poten in het land
waar je eten groeit, op een dag als deze,
met de wind, die zich gelijkt aan jouw
zachte ogen, ben jij mijn grootste vriend
vergiffenis bedekt mijn hebzucht
met een goddelijke deken
ik mag je krullen plukken en jij eet paardenbloemen
alsof jij, hier geboren bent
je fluistert pure liefde toe
hebt in alle eenvoud
de mensheid reeds begrepen
ik stel mij psychologen voor
met krullen of met dreadlocks
net als jij
vraag mij af
waarom jij achter hekken staat
en ik ben opgesloten
Je schudt je hoofd
ik buig mijn kop
buig dieper
en denk aan struisvogels
Lieke van Rooijen, Atelier Papoe
